Waarde baardbroeders,

De vakantiemaand juli is aangebroken in Noorwegen. Dat is eigenlijk de maand waarin zo’n beetje iedereen tegelijk vakantie heeft omdat het deze maand zo goed als gegarandeerd mooi weer is. Het seizoen duurt hier niet zo lang dus allemaal op het strand met je bek in de zon oefenen voor het crematorium. Omdat dit 3 weken onafgebroken toch ook gaat vervelen en ik mijn Harry Potter boeken heb uitgelezen zijn we ook maar eens naar alternatieve activiteiten gaan kijken. Jawel, de beer is gaan kamperen samen met vrouwlief. Voor de vorm hadden we haar zoon en zijn vriendin ook nog meegenomen want… iets met meer zielen en keigezellig.

Waarde Baardbroeders,

Ik zag nu voor de zoveelste keer baarden met bloemetjes voorbijkomen op facebook en ik ben er godverdomme helemaal klaar mee. Iedere zomer worden we doodgegooid met dit soort onwaarschijnlijke feelgood nonsens en trends en ik kan er gewoon niet meer tegen. Iedere man die bloemen in zijn baard stopt moet onmiddellijk getest worden op Corona want dan ben je echt alle smaak verloren. Ik roep normaal gesproken op tot verbroedering maar ik denk dat het hard tijd is dat we ons gaan afzetten van een baard-subgroep die me eigenlijk al jaren de keel uitkomt. Ik heb het dan natuurlijk over hipsters. Kenmerkend zijn dat ze eruitzien als een stel daklozen die in het park geslapen hebben (wellicht komen daar die bloemen vandaan), meestal ook stinken als een bunzing en ze zijn wel heel erg links georiënteerd zijn. Tevens is het knotje en de voorliefde voor een dubbele cappuccino met havermelk ook wel een vrij goede indicator dat je te maken hebt met zo’n bomenknuffelaar. Het zijn eigenlijk gewoon moderne hippies en daar heb ik wel zo’n god gloeiende tyfushekel aan. Ik snap dat er in de roerige zestigerjaren een tegenbeweging moest zijn voor het conservatieve geweld in de wereld, maar om nou de hele dag in een jurk, gemaakt van biologische hennepvezel, rond te lopen met een joint ter dikte van je pols in je toeter en op te roepen tot vrede op aarde terwijl je steun trekt van de sociale dienst is ook de oplossing niet.

Beste Baard bijbelblog lezers,

In Noorwegen hebben we de lente overgeslagen. Ik mocht vorige week mijn autoruiten nog krabben voor ik naar het werk ging en in al die tijd hebben we gewoon liggen verrekken van de kou. Gedurende die tijd is de strategie voor thuis heel simpel. Ik kom thuis na mijn werk en ga meteen aan de slag in de keuken om een heerlijke maaltijd te maken. Daarna kruipen we lekker tegen elkaar aan op de bank zodat vrouwlief lekker comfortabel en warm met een volle maag tegen me aan ligt. Als dat geen neuken wordt weet ik het ook niet meer. Maar het overslaan van de lente is op andere vlakken eigenlijk een behoorlijk probleem. Je kan namelijk niet even op je gemak acclimatiseren en wennen aan al dat vrouwelijke schoon wat hier rondloopt in weinig verhullende kleding. Op het kantoor kan ik mijn stijve stok nog onder mijn bureau verstoppen maar als we naar het strand gaan zullen mensen mijn vlaggenmast in volle glorie sowieso zien. Enige oplossing daar is even zwemmen want het water is nog steeds ijskoud. Het is zo koud dat ik genezen ben voor een paar uur, maar de weg naar het water is lastig. Als ik gewoon het water in loop zien mensen gegarandeerd mijn genotsknots, wat ik op een kindvriendelijk strand niet kan aanbevelen. Tijgeren werkt ook niet wat ik trek zo’n diepe gleuf in het zand dat daar meteen Duitsers komen kamperen omdat de helft van de kuil al gegraven is. Ik denk dat mijn baard nog niet glorieus genoeg is om iedereen genoeg af te leiden van wat er onder de navel gebeurt. Het leven van een geile beer is niet altijd gemakkelijk.

Waarde Baardbroeders,

Het leven in Noorwegen neemt een andere wending als plots de zon begint te schijnen. De reactie van de gemiddelde Noor op een paar zonnestralen laat zien dat ze eigenlijk allemaal knettergek zijn. Zodra de zon schijnt gaan ze allemaal als stokstaartjes in hun blote bast of een singlet buiten zitten en proberen zoveel mogelijk zon op hun huidoppervlakte te krijgen, ongeacht de temperatuur. ‘De zomer is begonnen’ heb ik al meerdere keren gehoord. Ja maar het is pas 7 graden… maakt niet uit, ARRRIBA! dos cerveza, vamonos vamonos. Nou heb ik natuurlijk niets tegen een bakkie bier slobberen in de zon, maar niet als ik het zo koud heb dat ik met mijn stijve tepels een bierfles kan open maken. Ook gaan we iedere dag even naar de supermarkt om lunch te halen voor op het werk, maar nu gaan we ineens niet met de auto maar wandelen want het is zo’n mooi weer. Intussen waait het zo hard dat ik mijn flaporen als richtingaanwijzers kan gebruiken, mijn baard in naar achteren gewaaid zodat ik eruitzie als Gandalf op een Zundapp en kruipen mijn ballen van de kou naar binnen tot achter mijn nieren, maar daar hoor je ze niet over.

Zeer gewaardeerde lezers,

Ik schrijf voor jullie met enige regelmaat een blog waarvan ik hoop dat je in je broek zeikt van het lachen. Natuurlijk staat de baard centraal in mijn teksten maar die merkt er niets van als je zo nu en dan een tutske in de broek hebt. Ik doe dat echter niet helemaal alleen want ik heb 5 zeer gewaardeerde krachten die me telkens helpen bij het beoordelen en verbeteren van de tekst. Ik introduceer jullie graag aan de schijf van 5 die mij nimmer in de steek laat en een zeer grote bijdrage aan dit vermaak levert. Ik stel jullie graag voor aan Marieke, Antal, Hilde, Patrick en Ron. Wat deze mensen in overeenkomst hebben is dat ze mij eigenlijk allemaal een over het paard getilde lul vinden, dus met de feedback zit het wel snor. In dit kijkje achter de schermen gaan we wat dieper in op ieder individu.

Waarde baardbroeders,

Vorige week was ik samen met de vrouw herinneringen aan het ophalen aan onze laatste reis naar Nederland. Ik ben zelf al een jaar niet in het moederland geweest omdat de tante Corona iedere keer mijn vlucht annuleert, maar voor mijn vriendin is het al bijna 3 jaar geleden. De laatste keer dat we er samen waren zijn we naar een concert van Disturbed gegaan in Amsterdam. Mijn vriendin was onder de indruk van de autoriteit die de Nederlandse politie uitstraalt in vergelijking met de Noorse. Kun je nagaan wat voor een mietjes er hier rondlopen met een setje handboeien? Toen zei ze ineens: “ja, en een van die agenten die we tegenkwamen had een hele grote lul.” Je snapt dat ik enigszins verbaasd opzij keek. “Hoe weet jij dat nou weer?” stamelde ik. Ze gaf aan dat je dat prima door de broek heen kon zien. Dat yoghurtkanon was blijkbaar flink groter dan de Walther P99 die hij aan zijn riem had hangen. Ik was beledigd omdat ze zo uitgebreid naar een man gekeken had die geen baard had. Kijkt ze naar een baardbroeder, dan kan ik het wel lijden, maar dit deed pijn vanbinnen. Toen we dus ’s avonds de slaapkamer in verdwenen vroeg ik ironisch of ik het mocht doen of dat ik de politie moest bellen. Haar antwoord: “Bel de wouten, bel de wouten”, was even grappig als pijnlijk.

Waarde baardbroeders,

De lente komt er weer aan. Het ene weekend zijn we lekker aan het schaatsen en het weekend daarop kunnen we op dezelfde plek picknicken. Iedereen is blij en in een goed humeur en we willen weer naar buiten en dingen doen en gezellig met elkaar van de zon genieten. Nou van mij kan iedereen de tering krijgen. Ik heb de lentekriebels nog niet te pakken, maar heb meer zo’n winterse na-depressie want 6 maanden met nauwelijks zon hakt er uiteindelijk ook bij mij in. Ik werd afgelopen weekend door de vrouw meegesleurd naar het strand want dan kunnen we daar een kampvuurtje stoken, daarboven hotdogs verwarmen, of zeg maar gerust zwart blakeren, en genieten van de frisse lucht en warme zon. Toen ze met het idee kwam dacht ik: flikker toch op trut, met je hotdogs, ik blijf lekker met m’n draken-onesie en chagrijnige smoel op de bank naar Rick & Morty kijken terwijl ik ieder halfuur zo’n harde scheet laat dat de hond van de buren begint te blaffen. Als je nou eens een heel weekend je bek houdt en mij lekker met rust laat is het ook een goed weekend. Maar ja, dat is wat de beer denkt, maar niet wat de beer zegt. Zo zijn er wel meer onuitgesproken gedachten, en daar gaat deze blog over.

Waarde Baardbroeders,

Ik kreeg een berichtje van mijn moeder vorige week in de familie groepsapp. Heel Nederland volgende week code rood. Er waren wat sneeuwvlokken gevallen en het vroor een beetje. In een land dat zich niet voorbereid op de winter is dat direct een probleem. Ik heb dat ook gedeeld met mijn netwerk in Noorwegen en die moesten daar zo hard om lachen dat er nu een paar in het ziekenhuis liggen met buikkrampen en eentje zelfs met een hernia. De afgelopen weken heeft het hier flink wat gesneeuwd. Ik mocht bijna dagelijks mijn auto uitgraven voordat ik naar m’n werk ging.