Waarde lezers, beste baardbroeders, gewaardeerd gepeupel in de menigte en ander fantastisch volk dat ik nog vergeten ben,

Heugelijk nieuws treft ons allen dezer tijden. Het Eurovisie songfestival is gewonnen door een Nederlandse inzending. Nou heb ik verder niet veel van het hele gebeuren gezien, ik ben namelijk gestopt met kijken toen The Common Linnets verloren van een vrouw met een baard, maar ik heb toch maar eens even mijn huiswerk gedaan aan de hand van dit bericht op de oh zo treurige webpagina van het AD. Er viel mij namelijk een patroon op wat mijn wereld werkelijk waar op de kop zette. De baard is de doorslaggevende factor geweest in de einduitslag van deze zangwedstrijd! Ook in het verleden is dit al meermaals gebeurd en inmiddels kan men niet meer om deze statistiek heen. Gebeurt iets eenmaal, dan is het een gebeurtenis, tweemaal is toeval, maar driemaal of meer is een patroon. Niet dat een baard een garantie is voor de eindzege, maar blijkbaar is het wel net dat laatste zetje in de rug wat een artiest kan gebruiken om de harten van de mensenmassa te stelen getuige de overwinningen van ABBA met de immer ondergewaardeerde Björn, Conchita Wurst en Duncan Laurence.

BIER EN TIETEN! Zo, heb ik jullie aandacht? Mooi, dan gaan we nu verder met waar het allemaal om draait. Ik wil graag even jullie aandacht trekken en ik dacht dat dit het wel zou doen voor de gemiddelde baardbroeder.

Ik kreeg een mail van mijnbaard.nl met de vraag: “Zég, kende gij een blog voor ons schrijven?” jazeker, DE HYPOTHEKER!, denk ik meteen bij mezelf, want hoe enthousiast ik hier ook over ben, deze reclame achtervolgt me al jaren en ik krijg dat irritante zinnetje maar niet uit mijn hoofd. Het is niet zo dat onze vrienden van mijnbaard.nl het op zo’n Brabantse manier aan me vroegen, maar ik kies ervoor om het zo te lezen ter uwer vermaak.

“Waar moet het over gaan dan?” was mijn vraag terug... “Over het baardleven, verteld op de manier zoals alleen jij dat kan schrijven” was het directe antwoord. Dat is nogal een taak en een hele verantwoordelijkheid. Vertellen over mijn baardleven is geen eenvoudige opgave, zoals de belastingopgave dat wel was in 2003 toen ik nog maar een minimaal inkomen had daar ik net als baardloos ménneke op de arbeidsmarkt verscheen.